Turbulente stagedagen
Door: Femke en Jorien
Blijf op de hoogte en volg Jorien en Femke
02 April 2014 | Tanzania, Mikumi
Bezweet, met knorrende magen en een droge tong lopen we de maternity ward uit. Buiten prikt het felle zonlicht in onze ogen. We ademen een keer diep in. Eerst maar een ijskoude cola.
Die ochtend, 6:45 uur. De zon komt op, de krekels op de achtergrond. Ontbijten voor ons huis met toast, Hollandse kaas en nog Hollandsere pindakaas. Om 7:30 zitten we in het kerkje om de dag te openen. Sister Cystivia zegt nog maar eens 'you're most welcome'. 8:00, overdracht. Het is nu rustig. 8:43, een vrouw op een verlosbed roept 'Nursi!', we onderzoeken haar: 9 centimeter. We zetten spullen klaar, doen schorten voor. Dit begint goed! De vrouw perst super, het gaat perfect. Maar dan staat er opeens een arts naast ons, doet handschoenen aan en trekt het hoofd eruit 'to prevent rupture'. O ja. Dit is Tanzania. Na een paar 'eigen' bevallingen in de afgelopen dagen zijn we ook wel verwend, maar dit is gewoon frustrerend. Al helemaal wanneer ook de volgende vrouw, die een half uur later 10 cm heeft, wordt overgenomen en waarbij het kind met veel geweld ter wereld wordt gebracht en vervolgens beademd moet worden. Deze dag begint bepaald niet zo lekker als dat we dachten. We wennen aan de Afrikaanse manier van bevallen, en we leren waanzinnig veel van de lieve zorgverleners, maar dit is dan echt weer een realitycheck.
10:30, we willen om pauze als er weer vanuit een ander bed 'nursi!' klinkt. Alweer 9 centimeter! Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Terwijl we bezig zijn is er in het bed naast ons een stuitbevalling waarbij we vanaf onze positie perfect kunnen meekijken. Super hoeveel je hier ziet! 'Onze' vrouw krijgt haar tweede kind, wat meestal betekent dat het niet lang zal duren, maar na ruim een half uur persen wordt het toch overleg met dr Joseph. Het wordt een moeizame vacuüm, waarbij vervolgens de schouders van het kind ook vast komen te zitten. Het kind moet echt bijkomen van deze bevalling maar na een aantal beademingen komt het goed op gang. Tegelijkertijd heeft de vrouw ruim bloedverlies; dus een infuus plaatsen, katheteriseren en medicatie toedienen. Na hechten en administratie is het 13:30 en kunnen we onze eerste slok water nemen. Deze laatste bevalling was, ook al werd het hier ook overgenomen, zo leerzaam! Fijn om te merken dat we zelf ook kunnen handelen in acute situaties. Na nog wat opnames zit onze dienst er om 15:30 erop. Naar buiten!
Dit is één van de tot nu toe allemaal ontzettend leuke stagedagen op de maternity ward. Over het algemeen mogen we veel zelf doen, en we leren elke dag weer meer. De manier van werken went, we gaan er zelfs op bepaalde manieren in mee. We krijgen de ruimte om te leren en mogen altijd vragen te stellen die altijd met een lach worden beantwoord. Aan de andere kant zijn er momenten dat je echt overdonderd bent van wat je nu allemaal weer hebt gezien en gedaan. Zo indrukwekkend! Gelukkig hebben de leuke momenten absoluut de overhand. Geen dag is hetzelfde. Onze dagen zijn niet altijd lang, maar des te intensiever door de warmte, de indrukken en de overvolle afdeling. Nog maar 2,5 week te gaan...
Die ochtend, 6:45 uur. De zon komt op, de krekels op de achtergrond. Ontbijten voor ons huis met toast, Hollandse kaas en nog Hollandsere pindakaas. Om 7:30 zitten we in het kerkje om de dag te openen. Sister Cystivia zegt nog maar eens 'you're most welcome'. 8:00, overdracht. Het is nu rustig. 8:43, een vrouw op een verlosbed roept 'Nursi!', we onderzoeken haar: 9 centimeter. We zetten spullen klaar, doen schorten voor. Dit begint goed! De vrouw perst super, het gaat perfect. Maar dan staat er opeens een arts naast ons, doet handschoenen aan en trekt het hoofd eruit 'to prevent rupture'. O ja. Dit is Tanzania. Na een paar 'eigen' bevallingen in de afgelopen dagen zijn we ook wel verwend, maar dit is gewoon frustrerend. Al helemaal wanneer ook de volgende vrouw, die een half uur later 10 cm heeft, wordt overgenomen en waarbij het kind met veel geweld ter wereld wordt gebracht en vervolgens beademd moet worden. Deze dag begint bepaald niet zo lekker als dat we dachten. We wennen aan de Afrikaanse manier van bevallen, en we leren waanzinnig veel van de lieve zorgverleners, maar dit is dan echt weer een realitycheck.
10:30, we willen om pauze als er weer vanuit een ander bed 'nursi!' klinkt. Alweer 9 centimeter! Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Terwijl we bezig zijn is er in het bed naast ons een stuitbevalling waarbij we vanaf onze positie perfect kunnen meekijken. Super hoeveel je hier ziet! 'Onze' vrouw krijgt haar tweede kind, wat meestal betekent dat het niet lang zal duren, maar na ruim een half uur persen wordt het toch overleg met dr Joseph. Het wordt een moeizame vacuüm, waarbij vervolgens de schouders van het kind ook vast komen te zitten. Het kind moet echt bijkomen van deze bevalling maar na een aantal beademingen komt het goed op gang. Tegelijkertijd heeft de vrouw ruim bloedverlies; dus een infuus plaatsen, katheteriseren en medicatie toedienen. Na hechten en administratie is het 13:30 en kunnen we onze eerste slok water nemen. Deze laatste bevalling was, ook al werd het hier ook overgenomen, zo leerzaam! Fijn om te merken dat we zelf ook kunnen handelen in acute situaties. Na nog wat opnames zit onze dienst er om 15:30 erop. Naar buiten!
Dit is één van de tot nu toe allemaal ontzettend leuke stagedagen op de maternity ward. Over het algemeen mogen we veel zelf doen, en we leren elke dag weer meer. De manier van werken went, we gaan er zelfs op bepaalde manieren in mee. We krijgen de ruimte om te leren en mogen altijd vragen te stellen die altijd met een lach worden beantwoord. Aan de andere kant zijn er momenten dat je echt overdonderd bent van wat je nu allemaal weer hebt gezien en gedaan. Zo indrukwekkend! Gelukkig hebben de leuke momenten absoluut de overhand. Geen dag is hetzelfde. Onze dagen zijn niet altijd lang, maar des te intensiever door de warmte, de indrukken en de overvolle afdeling. Nog maar 2,5 week te gaan...
-
02 April 2014 - 21:38
Marjan:
He lieve meiden!
Heerlijk, eindelijk weer een relaas.. .. En wat voor 1 ! Heftig hoor, die vrouwen daar moeten echt hun mannetje staan zeg, maar jullie ook dus. Gelukkig maar dat jullie t aan het eind v.d. Daging even kunnen doornemen hè. Heel veel plezier, geniet ervan en pas goed op elkaar! Dikke knuffel mama/Marjan
-
02 April 2014 - 21:55
Trix:
Hoi meiden, ik keek al uit naar een verslag! Pff jullie maken wel wat mee maar wat zullen jullie hier veel van leren en steeds sterker worden in dit vak. Ook ik leer van jullie verhalen en zou het liefste ff meekijken hoe het allemaal gaat (verloskundige moeder, moeilijke combi :) ).
Ga zo door zou ik zeggen, geniet van de ervaringen zowel binnen als buiten de maternity.
Kus, mama/Trix -
03 April 2014 - 20:40
Judith:
Yay! Wat een awesome verslag weer! Heel gaaf en bijzonder wat jullie allemaal doen :) Ik zou als hoogzwangere met 9 cm maar blij zijn om van die lieve Nederlandse zachtaardige meisjes aan mijn bed te hebben die niet van plan zijn mijn kind er uit te slaan ;) I'm proud of you! Have fun en ik kijk uit naar alle foto's en verhalen xxxxx -
03 April 2014 - 21:39
Ingrid:
Wat leuk om jullie reisverslag te lezen. Wat een ontzettend leuke ervaring. Heel veel succes en ook veel plezier daar. Geniet ervan. -
03 April 2014 - 22:12
Peter:
Mooie verhalen hoor! Wat een avontuur, leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken. Veel foto's/filmpjes maken voor straks. Heel veel plezier en leerzame weken.
Knuffel, Peter/papa -
03 April 2014 - 22:26
Anne TH:
Wauw! Echt super gaaf allemaal! Ik ben super jaloers! Leuk om jullie verhalen te lezen!
Heel veel plezier nog de komende weken! -
03 April 2014 - 23:28
Cobi:
Dag Jorien en Femke,
Wat maken jullie wat mee! Misschien niet altijd lange dagen...jullie beginnen wel vroeg! Het lijkt zoals je het omschrijft wel bijna lopende band werk! Je hebt nu misschien in een week wel meer bevallingen meegemaakt dan in maaaanden in Nederland! Je maakt vast ook schokkende dingen mee maar een ERVARING is het! Graag het volgende verhaal! Liefs, Cobi -
03 April 2014 - 23:47
Arnoud Van Duren:
Hoi,
Heftige stage man! Wel mooi om te lezen hoe jullie het beleven.
Veel succes en tot het volgende verslag.
Groetjes,
Arnoud -
05 April 2014 - 19:33
Marjolein:
He meiden! Wat een mooie verhalen en belevenissen! En herkenbaar. Super dat jullie dit doen.
De vrouwen zullen jullie super dankbaar zijn voor jullie toegewijde zorg. Fijne weken nog!
Liefs marjolein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
