Texelse camping
Door: Jorien en Femke
Blijf op de hoogte en volg Jorien en Femke
11 April 2014 | Tanzania, Mikumi
Om maar meteen met een verschrikkelijk maar ontzettend waar cliché te beginnen: wat een levenservaring is dit. Nog maar een ruime week te gaan hier in Mikumi..
De teller staat inmiddels op 20 bevallingen, de één leuker dan de ander, maar allemaal even leerzaam. We hebben een paar stortbevallingen meegemaakt, waarbij de vrouwen zo ongeveer persend binnenkwamen en het dan een kwestie is van handschoenen aan en kind vangen. We hebben dagvullende primi's (vrouwen die voor het eerst bevallen) begeleidt. We hebben gezonde, maar ook zieke baby's gezien. We zien vrouwen die binnenkomen met een wasteil vol kitenga's en een plastic zeiltje, waarmee ze eerst hun bed mee 'opmaken'. We zien hoe ze, een half uur geleden bevallen, weer opstaan, opruimen en met hun baby op de arm weer weglopen. We eten mandazi (een soort oliebollen) die Christina elke dag met een stralende lach voor ons haalt.
Naast alle leuke gebeurtenissen die ons heel veel energie geven zijn we deze week ook flink geconfronteerd met de harde werkelijkheid van het leven hier in Afrika. En dat kost ons soms juist heel veel energie. Vrijdag begonnen wij de dienst met een reanimatie van een barende vrouw. Uiteindelijk bleek haar baarmoeder gescheurd te zijn, een vrij 'kansloze' situatie. Dit hakte er flink in, afschuwelijk om te zien. Dinsdag gebeurde een soortgelijke situatie waarbij wij de reanimatie zelf zijn gestart.
De beperkingen van de zorg in Afrika worden soms pijnlijk duidelijk. Kindjes met aids en ernstige malaria hebben hier een hele slechte prognose. Deze week is ook een kindje geboren met waarschijnlijk een zware infectie. In Nederland zou het kind alle behandelingen krijgen, hier is het kindje 's nachts in haar eentje overleden. Dit soort dingen maken de stage mentaal wel heel zwaar, alles rondom zo'n situatie gaat hier ook heel erg anders. Gelukkig zijn er hier meerdere Nederlanders die er meer ervaring mee hebben, waardoor we het er erg goed met hen over konden hebben. Dit lucht in zekere zin wel op, maar het blijft bizar, heftig en onwerkelijk om mee te maken.
Gelukkig staan er tegenover deze diepe dalen enorme hoogtepunten. Zo hebben wij vandaag onze 20ste bevalling gedaan! Super om hier zoveel te kunnen en mogen doen. Jorien heeft vandaag, onder leiding van Jeroen, (de Nederlandse gynaecoloog die sinds '78 in dit land komt en enorm betrokken is bij de realisatie van dit ziekenhuis) een kiwi bevalling gedaan (in Nederland gebruiken ze hier de vacuüm voor)! Die kans krijg je in Nederland echt niet!
Tanzania is een fantastisch land, de mensen zijn ontzettend lief en de natuur is prachtig. Het regenseizoen is overduidelijk op zijn top, waardoor we door de stromende regen naar het ziekenhuis rennen, we door de stromende regen naar huis rennen, 's avonds gaan slapen met regen op het dak en 's ochtends wakker worden met regen op het dak. Zoals Jeroen zegt : "welkom op de camping op Texel". Gelukkig duurt het nooit de hele dag en laat de zon zich ook regelmatig zien.
We draaien helemaal mee in het 'pole pole' leven van de Tanzanianen. We lopen niet meer, we slenteren. We feliciteren iedereen met van alles en nog wat, en horen dat ook terug (sister Cystivia feliciteerde ons met het feit dat we uitgeslapen hadden). We vullen onze hele vrije dag met het maken van guacamole, want: slenteren naar de fruitmarkt, alle kraampjes bij langs om de avocado's te vergelijken en uiteindelijk toch bij de eerste uitkomen, en datzelfde ritueel herhalen voor tomaten, limoenen, knoflook en peper. We dingen af, zijn verontwaardigd als we meer moeten betalen dan de lokale mensen, sturen vervolgens Joseph (onze rafiki die onze simkaarten heeft geregeld en sindsdien elke dag belt of hij iets voor ons kan doen), die de verkeerde dingen haalt en geven hem fooi waardoor we uiteindelijk duurder uitkomen. Ach ja.
Dit weekend gaan we samen met Lisanne (de semi-arts) naar Morogoro waar we Paulien en Nikky zien ook zullen zien, medestudenten die nu in Turiani stage lopen.
Twee weken geleden zijn we daar ook een weekend geweest om Kitenga's te kopen. Ze zijn erg verslavend, dus misschien moeten we maar een extra koffer voor ze aanschaffen ;).
Na dat weekend zijn we op de terugreis gestrand. Door de vele regenval was een brug overstroomd en nadat het water weg was en de bomen weggezaagd waren bleek dat de brug was verzakt. Er zat zo'n 40 cm tussen het ene wegdek en het andere!
We zijn te voet over de brug gegaan, samen met honderden andere Tanzanianen, terwijl de rivier vlak naast ons kolkte. Aan de overkant konden we weer verder met de bus. Zo hebben we over een tocht van 1,5 uur 4 uur gedaan. Tja dat is het leven hier in Afrika, niets gaat zoals je van te voren had bedacht....
Kwaheri!
De teller staat inmiddels op 20 bevallingen, de één leuker dan de ander, maar allemaal even leerzaam. We hebben een paar stortbevallingen meegemaakt, waarbij de vrouwen zo ongeveer persend binnenkwamen en het dan een kwestie is van handschoenen aan en kind vangen. We hebben dagvullende primi's (vrouwen die voor het eerst bevallen) begeleidt. We hebben gezonde, maar ook zieke baby's gezien. We zien vrouwen die binnenkomen met een wasteil vol kitenga's en een plastic zeiltje, waarmee ze eerst hun bed mee 'opmaken'. We zien hoe ze, een half uur geleden bevallen, weer opstaan, opruimen en met hun baby op de arm weer weglopen. We eten mandazi (een soort oliebollen) die Christina elke dag met een stralende lach voor ons haalt.
Naast alle leuke gebeurtenissen die ons heel veel energie geven zijn we deze week ook flink geconfronteerd met de harde werkelijkheid van het leven hier in Afrika. En dat kost ons soms juist heel veel energie. Vrijdag begonnen wij de dienst met een reanimatie van een barende vrouw. Uiteindelijk bleek haar baarmoeder gescheurd te zijn, een vrij 'kansloze' situatie. Dit hakte er flink in, afschuwelijk om te zien. Dinsdag gebeurde een soortgelijke situatie waarbij wij de reanimatie zelf zijn gestart.
De beperkingen van de zorg in Afrika worden soms pijnlijk duidelijk. Kindjes met aids en ernstige malaria hebben hier een hele slechte prognose. Deze week is ook een kindje geboren met waarschijnlijk een zware infectie. In Nederland zou het kind alle behandelingen krijgen, hier is het kindje 's nachts in haar eentje overleden. Dit soort dingen maken de stage mentaal wel heel zwaar, alles rondom zo'n situatie gaat hier ook heel erg anders. Gelukkig zijn er hier meerdere Nederlanders die er meer ervaring mee hebben, waardoor we het er erg goed met hen over konden hebben. Dit lucht in zekere zin wel op, maar het blijft bizar, heftig en onwerkelijk om mee te maken.
Gelukkig staan er tegenover deze diepe dalen enorme hoogtepunten. Zo hebben wij vandaag onze 20ste bevalling gedaan! Super om hier zoveel te kunnen en mogen doen. Jorien heeft vandaag, onder leiding van Jeroen, (de Nederlandse gynaecoloog die sinds '78 in dit land komt en enorm betrokken is bij de realisatie van dit ziekenhuis) een kiwi bevalling gedaan (in Nederland gebruiken ze hier de vacuüm voor)! Die kans krijg je in Nederland echt niet!
Tanzania is een fantastisch land, de mensen zijn ontzettend lief en de natuur is prachtig. Het regenseizoen is overduidelijk op zijn top, waardoor we door de stromende regen naar het ziekenhuis rennen, we door de stromende regen naar huis rennen, 's avonds gaan slapen met regen op het dak en 's ochtends wakker worden met regen op het dak. Zoals Jeroen zegt : "welkom op de camping op Texel". Gelukkig duurt het nooit de hele dag en laat de zon zich ook regelmatig zien.
We draaien helemaal mee in het 'pole pole' leven van de Tanzanianen. We lopen niet meer, we slenteren. We feliciteren iedereen met van alles en nog wat, en horen dat ook terug (sister Cystivia feliciteerde ons met het feit dat we uitgeslapen hadden). We vullen onze hele vrije dag met het maken van guacamole, want: slenteren naar de fruitmarkt, alle kraampjes bij langs om de avocado's te vergelijken en uiteindelijk toch bij de eerste uitkomen, en datzelfde ritueel herhalen voor tomaten, limoenen, knoflook en peper. We dingen af, zijn verontwaardigd als we meer moeten betalen dan de lokale mensen, sturen vervolgens Joseph (onze rafiki die onze simkaarten heeft geregeld en sindsdien elke dag belt of hij iets voor ons kan doen), die de verkeerde dingen haalt en geven hem fooi waardoor we uiteindelijk duurder uitkomen. Ach ja.
Dit weekend gaan we samen met Lisanne (de semi-arts) naar Morogoro waar we Paulien en Nikky zien ook zullen zien, medestudenten die nu in Turiani stage lopen.
Twee weken geleden zijn we daar ook een weekend geweest om Kitenga's te kopen. Ze zijn erg verslavend, dus misschien moeten we maar een extra koffer voor ze aanschaffen ;).
Na dat weekend zijn we op de terugreis gestrand. Door de vele regenval was een brug overstroomd en nadat het water weg was en de bomen weggezaagd waren bleek dat de brug was verzakt. Er zat zo'n 40 cm tussen het ene wegdek en het andere!
We zijn te voet over de brug gegaan, samen met honderden andere Tanzanianen, terwijl de rivier vlak naast ons kolkte. Aan de overkant konden we weer verder met de bus. Zo hebben we over een tocht van 1,5 uur 4 uur gedaan. Tja dat is het leven hier in Afrika, niets gaat zoals je van te voren had bedacht....
Kwaheri!
-
11 April 2014 - 19:34
Suzanne:
Meiden wat een mooi verhaal weer! -
11 April 2014 - 19:36
Kirs:
Wat een verhalen weer... zo bijzonder om te horen! Mis jullie wel hoor...
Heel veel plezier nog!
Xxx -
11 April 2014 - 21:28
Jurjen:
Vette verhalen weer! Klinkt als een hele belevenis. Geniet nog even van de laatste weekjes en tot snel! -
11 April 2014 - 22:38
Trix:
Lieve meiden ondanks de heftige dingen die jullie meemaken is het verhaal weer hartverwarmend. Ik, wij zijn trots op jullie en op alles wat jullie doen. Geniet ervan! -
14 April 2014 - 11:14
Tess:
Meisjes, wat een bijzondere verhalen, erg indrukwekkend om dit allemaal te lezen! Ik mis jullie wel hoor dames! Geniet nog van jullie tijd daar, veel plezier en succes ladies! Liefs -
17 April 2014 - 15:15
Jenny:
Hoi Femke,
wat een veelkleurige belevenissen beschrijf je.
Verwondering en verontwaardiging zullen elkaar vast afwisselen.
En verdriet om de moedersterfte.
Alle goeds in het mooie Tanzania,
hartelijke groet voor jou en Jorien.
Jenny Terpstra -
17 April 2014 - 15:16
Jenny:
Hoi Femke,
wat een veelkleurige belevenissen beschrijf je.
Verwondering en verontwaardiging zullen elkaar vast afwisselen.
En verdriet om de moedersterfte.
Alle goeds in het mooie Tanzania,
hartelijke groet voor jou en Jorien.
Jenny Terpstra
-
07 Mei 2014 - 20:01
Helma:
wat een vreselijke ervaring moet dat zijn ,zo eenzaam te moeten sterven daar ,maar ook wat een prachtig land met lieve mensen erin ,de tegenstellingen zijn er groot.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
